Onze buren, die gistermiddag zo enthousiast op de fiets gesprongen waren na de zondvloed, hadden zich toch wat verkeken op het fietsnetwerk van de Fransen. Meer precies: na de eerste rotonde waren ze de weg al kwijt. Uiteindelijk kwamen ze wel in Castillon-du-Gard terecht, maar de verdere route naar Uzès en vooral de weg terug daarvandaan naar de camping verliep toch problematischer dan verwacht. Ze waren omhoog gefietst waar dat juist niet de bedoeling was en kwamen zo bijna in een ander dal uit. Op het moment dat ze dat in de gaten kregen was het al bijna donker, en dat is dan ook echt donker. Aan verlichte fietspaden doen ze hier al helemaal niet dus het was geen prettige terugtocht geweest. Ze waren om een uur of half tien pas bij hun caravan wat betekende dat ze een uur in de duisternis hadden moeten peddelen. Maar, eind goed al goed.
Intussen heeft de herfst hier ingezet. Je ziet een lichte
verkleuring van groen naar iets geel en rood, en dat geeft een mooie aanblik.
Van Gogh had er wel raad mee geweten! Op de camping is het seizoen ook bijna
ten einde. Ons sanitairblok was vanmorgen afgesloten en het enige dat nog open
was lag best een eind weg. Water was er nog wel, dat scheelde. De camping zelf
sluit 30 september definitief en dat zijn ze vast een beetje aan het voorkoken.
Voor ons gaf het net het zetje om het besluit te nemen: we gaan naar huis! Ook
doordat de weersvoorspellingen niet zo bijster goed waren, het oorspronkelijke
plan om nog naar de Drôme of de Provence te gaan viel daardoor enigszins in het
water. Eén en één is twee, en zo braken we vanmorgen in alle rust de tent op.
Voor de laatste keer ontbeten we met croissants en pain au chocolat, en met
enige weemoed zetten we ook de laatste keer kampeerkoffie. Dat moment…dat
zullen we wel heel erg gaan missen. Maar goed, we hadden het spul snel in de
auto en liepen nog even naar de buren om afscheid te nemen. Zij bleven helemaal
alleen achter, iedereen was verder al vertrokken. Zij boden ons nog een kop
koffie aan en dat sloegen we niet af. We hebben nog gezellig een uurtje zitten
kletsen en om 11.30 reden we het terrein af. Tank volgooien bij de Carrefour en
karren maar!
We hadden een paar plannetjes vandaag. Ten eerste wilden we
naar Taizé, dat is een grote internationale geloofsgemeenschap niet ver van
Cluny (en dat is dan weer het hart van de Bourgogne). Nu gingen wij niet
vanwege dat geloof, maar vanwege de pottenbakkerij. De broeders, van deze
oecumenische geloofsgemeenschap, afkomstig uit dertig verschillende landen, maken
daar al sinds 1949 steengoed, zowel gebruiks- als sierobjecten. Ze werken nog
steeds, net als in de beginjaren, met ongezuiverde leemklei. De glazuren, die
ze zelf maken uit onderaardse mineralen,
bevat soms as van planten die onderaardse mineralen hebben opgenomen. Ons
hele servies komt daarvandaan: borden, ontbijt/dessertbordjes, soepkommen,
koffiebekers. In de borden en kommen is de as van planten duidelijk zichtbaar. De
eerste aanschaf deden we omstreeks 1979 en we gebruiken het elke dag. Alles
gaat in de vaatwasser en het is ijzersterk. Ooit hadden we een bord laten
vallen en toen we er eens in de buurt waren konden we het gewoon aanvullen. De
koffiekopjes gaan ook al een heel huwelijk mee, al zijn er nu twee waar een
klein chipje af is en één heeft een barst. Vandaag wilden we daar vervangers
voor gaan kopen.
Het tweede plan was om onze goede vrienden in Mazille,
vlakbij Cluny, te bezoeken. In 1979 waren we op zoek naar een plek om de tent
op te zetten omdat onze favoriete camping in Lugny, beroemd wijngebied, opeens
meer dan gehalveerd was en deels omgevormd tot sportveld. We reden zo eens wat rond
en vroegen lukraak aan een paar mensen of zij misschien iets wisten. O ja hoor,
vraag maar eens daar bij die boerderij, daar staat wel eens vaker een tentje in
de boomgaard. Goed, om een lang verhaal iets korter te maken, we werden er met
open armen ontvangen daar op die middeleeuwse boerderij waar veel nog in de oude staat was. Sindsdien zijn we járenlang hun gast geweest, onder de
appel- en pruimenbomen en temidden van hun geiten die ’s morgens op hun
achterpoten het onrijpe fruit uit de bomen kwamen eten. Hun zelfgemaakte
geitenkaas (4 liter geitenmelk is er nodig voor één kaasje!) was ongeëvenaard.
We mochten nooit iets betalen, behalve dan voor de kaasjes, maar lieten gewoon wat achter in de schuur. Daar
hadden we een middeleeuwse stenen gootsteen met kraan erboven tot onze beschikking. We
zetten er ooit een zeeppompje neer, en dat heeft er tot een paar jaar terug
gestaan. Verweven in de spinnenwebben. Toen onze oudste geboren was mochten we
gebruik maken van hun badkamer, en ook die is tot voor kort hetzelfde gebleven.
Speciaal voor ons installeerden ze op het erf een chemisch toilet. Zelf hebben
ze nooit anders gehad dan hun keuken waarin een groot houtfornuis, een
eettafel, zes stoelen en een koelkast met een tv er bovenop. Zelfvoorzienend
door de moestuin en de kippen/konijnen/parelhoenders die er tot het uur U vrij
rond mochten lopen. Nou ja, die konijnen niet dan, die zaten in hokken. Een stuk
of 12 koeien zorgden voor de melk en de inkomsten. Door de jaren heen zijn we
altijd contact blijven houden, de laatste keer dat we er kampeerden hebben we
ons tentje in de schuur opgezet omdat ze de boomgaard niet meer onderhielden.
 |
| De wasbak |
 |
| Eeuwenoude sleutel, 25 cm lang |
 |
| Gedigitaliseerd, net als de foto hieronder |
Het derde plan: wijn halen in de supermarkt in Cluny. Dat
was ooit een tip van de boer geweest, ze kopen daar groot in en kunnen het dus
veel goedkoper aanbieden dan direct bij de cave.
Plan 1 lukte vlot, en met vier nieuwe bekers (het is er ook
nog eens helemaal niet duur) reden we naar de supermarkt voor plan 3. Aan de
bekers werden wat flessen goede witte wijn toegevoegd en dat was dat.
Plan 2 komt morgen aan de beurt.
In Mazille is een klein hotel. Ook dat hotel was er altijd,
de bar hét ontmoetingspunt voor de dorpelingen. Nu is er een Belgische kok die
het nieuw leven in heeft geblazen, en het leek ons toepasselijk daar te
overnachten. Ik boekte er dus een kamer en een tafeltje in het restaurant. Om
19.00 meldden we ons. De kamer was nogal bijzonder: lang en smal, met een
eenpersoonsbed beneden en een smal tweepersoons op de vide. Ach, we redden het
ook in een tent. Het eten was goed maar niet meer dan dat. Om half tien hadden
we de pijp helemaal uit. Morgen plan 2 uitvoeren en dan: naar huis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten