zondag 19 september 2021

Dag 26 – donderdag 16 september: Mazille – Groningen

Mensen die mij kennen weten het: rood is, zoals kleindochter Mille zegt, mijn lievelingskleur. In ons huis kun je er niet omheen. Maar het kan ook teveel worden, je moet het wel doseren.

Onze hotelier had dat laatste goed gedaan. Hij was duidelijk ook een liefhebber van deze prominente kleur, wat goed te zien was. Rode hoogglans kasten (van Ikea) voor de drank, een rode muur, rode tafelkleedjes en zelfs rode snoeren aan de plafondlampen in de bar. Rode gordijnen en een omgekeerde kerstboom met rode versierselen in het restaurant. Die kerstboom had volgens zijn zeggen niets met kerst te maken maar met de maand van de spar. Waarschijnlijk laat hij het gewoon zo staan, en over twee maanden is het dan opeens wel een kerstboom.









Doorkijkje vanuit onze hotelkamer

Aan de overkant de Épicerie


Nu behoort rood tot de warme kleuren, maar daarvan was in het karakter van de beste man niet veel terug te vinden. Laten we zeggen dat communicatie niet zijn sterkste kant was. En dat was jammer, want het maakt echt wel wat uit hoe iemand reageert op een vraag of een praatje. Dat gevoegd bij de wat merkwaardige kamer en het ook niet overtuigende eten zouden wij het niet aanbevelen. Gemiste kans lijkt me.

Wat wel een voordeel was, en dat was natuurlijk ook de reden dat we daar zaten, was dat we ongeveer naast onze boerenfamilie zaten. Om tien uur reden we dus het ons zo vertrouwde erf op, waar de tijd had stilgestaan. Zij stond toevallig net buiten, op het trapje naar de keuken, en straalde toen ze onze auto zag aankomen. Dat is al dertien jaar dezelfde dus bekend bij hen. We leerden hen kennen toen ze nog volop in het boerenbedrijf waren en jonge kinderen hadden. Nu zijn ze 93 en 87.

Hij lag in bed te wachten op de thuiszorg terwijl zij ons binnen bijpraatte. Le fin de la vie, ce n’est pas facile, zei ze. Gelukkig hebben ze naast twee zorgzame kinderen ook een hele batterij aan klein- en achterkleinkinderen die allemaal dol op ze zijn, en elke dag belt of komt er wel iemand. Ze waren ontzettend blij ons te zien en dat was wederzijds. Jammer dat we hem alleen in bed konden zien, van spreken was niet echt sprake maar zijn ogen glinsterden. Waren we iets later geweest had hij aangekleed in de keuken gezeten, waar hij ook wat achter zijn rollator kan rondschuifelen. De boerin gooide een houtblok in het fornuis om de herfstkilte wat te verdrijven en we praatten over van alles en nog wat. We namen hartelijk afscheid en ik beloofde ze nog wat vaker te schrijven. Na afloop hadden we zomaar het gevoel dat we hem voor het laatst gezien hadden…

Foto uit 2017. In de keuken/woonkamer

Bij de épicerie tegenover het hotel kochten we een paar geitenkaasjes en een brood. Dat winkeltje is er ook al zolang wij er komen en de enige vernieuwing die er is doorgevoerd is een pinautomaat. Om klokslag elf reden we weg, richting huis. Dat was ruim 1000 km. Op zich goed te doen, maar dan moet je eerder vertrekken. Nu waren we om een uur of vijf in Luxemburg, waar we – na goedkoop getankt te hebben - helemaal verkeerd reden. Dat kostte nogal wat tijd omdat het verkeer ook overal vast stond. We kwamen uiteindelijk weer op de goede weg maar namen nóg een keer een verkeerde afslag, in België. Opeens zag ik dat in België de benzine ook erg goedkoop was, allemaal benzinestations naast elkaar met hele lage prijzen. Een flashback: hier was ik eerder geweest! Martelange, daar reden we in een heel grijs verleden, voor ik Bert kende, ook altijd langs om te tanken! De oude route naar Frankrijk. Het schoot niet erg op allemaal, maar eenmaal in België ben je ook zo in Nederland, en om dan nog een hotel te zoeken, daar hadden we geen zin in. We besloten dus door te rijden. Ons avondmaal bestond uit kokosmakronen die we bij een benzinestation vonden. Niet heel gezond maar we hadden ook niet veel trek. Om precies vijf over half twaalf waren we thuis! Alles uit de auto gehaald, een glas wijn gedronken en een boterham gegeten (er lag een gezellig voorraadje proviand van brood, kaas, jus d’orange, eieren en fruit) en ons bed in getold. Waar we niet slapen konden. Teveel adrenaline. Het was een prachtreis!

Druk was het niet!

 

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten