Dag 19 – donderdag 9 september: Remoulins

Ledigheid is des duivels oorkussen, zo luidt het gezegde. Oftewel: het loopt slecht af met luie mensen. Nou, dat moet dan maar. Want vandaag deden we vrijwel niets. Heerlijk. We waren echt aan vakantie toe. Ok, een enkele boodschap zoals haricots verts, crème fraîche en merguez kopen voor het avondmaal, dat kon er nog net af (het digitale woordenboek vertaalt haricot als sperzieboon en doet daarmee ernstig tekort aan het grote verschil tussen de twee; de sperzieboon is dik en vlezig, de haricot dun en veel delicater van smaak). Maar daarna hebben we alleen maar in onze stoel gezeten, gelezen en geblogd, en aan het eind van de middag zijn we nog even naar de Gardon gelopen die we zelfs vanuit de tent kunnen zien. O ja, en om vijf uur ging de bar open waar we de vochtvoorraad adequaat konden aanvullen.

Later op de dag raakten we aan de praat met onze buren. Die hadden vorig jaar in coronatijd een kleine camper gekocht. Een impulsaankoop? De tijd zal het leren, maar vooralsnog viel het ze niet altijd even makkelijk. Ze waren gewend een huisje te huren en van daaruit stadjes te bezoeken of dagtripjes in de omgeving te maken. Met de camper lukte dat niet. Tenzij ze eerst de luifel zouden afbreken en de spullen opbergen, maar zelfs dan was het lastig omdat je bijna nergens mag parkeren hier. Alleen aan de rand van de stadjes en dan is het vaak nog een heel eind lopen voor je in het centrum bent. De grotere supermarkten in de buitengebieden hebben tegenwoordig ook regelmatig een parkeerverbod voor auto’s hoger dan 2.05m, en daar zit je al gauw op met een busje. Kortom, ze moesten nu alle heil vanuit de camping zoeken en de marktjes maar voor gezien houden. Vanaf deze camping is er nog wel een en ander te doen maar sta je meer afgelegen wordt het moeilijker. Nou ja, hopelijk vinden ze toch hun weg. Ze zijn in elk geval niet wars van stevige lichamelijke activiteiten: ze maakten hier een kanotocht en de dag erop een flinke wandeling. Met fietsen achterop kom je natuurlijk ook al verder, maar je actieradius blijft hier gewoon vrij klein omdat de afstanden zo groot zijn.

Op onze eenpitter kookten we de haricots eerst een minuut of 5 waarna we ze lieten nagaren in het water. Toen konden de merguez gebakken, en de combinatie van deze twee leverde, met een flinke dot crème fraîche op de haricots, een sublieme maaltijd op. Stukje stokbrood erbij, klaar.

’s Avonds zagen we, na een spectaculaire zonsondergang, vanuit de tent de verlichte Pont du Gard. Dit bouwwerk was onderdeel van een waterweg die vanuit Uzés naar Nîmes liep, met een verval van 12 meter. Het water stroomde zo vanzelf de stad in. De ‘brug’ is een product van de Romeinse ingenieurs van twintig eeuwen geleden die het voor elkaar kregen dit aquaduct, met een brug heeft het niets van doen, zonder cement te bouwen. Met een lengte van 275 meter en 49 meter hoog. En nu, tweeduizend jaar later, staat het er nog. Niet aangetast door weersinvloeden of aardschokken. Misschien moeten de heren uit Den Haag eens hier komen kijken? Om er hun voordeel mee te doen  in het aardbevingsgebied in het noorden van het land??