Dag 20 - vrijdag 10 september: Remoulins

Wanneer maken de meeste mensen tegelijk gebruik van het sanitair? Juist, ’s morgens tussen 8 en 9. Wanneer komt hier de schoonmaakploeg in vol ornaat aanrijden? In één keer goed! Maar dat daargelaten is het hier prima toeven. De ergste drukte is over, het terrein is half leeg en in onze agenda stond vandaag maar één afspraak: lunchen bij de Tracteur. Dat is een fantastisch restaurant dat we van onze oudste dochter aanbevolen kregen. Je kunt het niet vinden als je het niet weet, het staat bijna nergens aangekondigd en zelfs als je er vlak voor staat twijfel je nog of je wel goed bent. Maar eenmaal binnen, of in de sfeervolle tuin, stap je in een andere wereld, die van de Haute Cuisine. Want dat is het hier. Dit was de tweede keer dat we er waren en wederom werden we in het geheel niet teleurgesteld. De borden waren schitterend opgemaakt, ware kunststukjes, en het was werkelijk verrukkelijk. Dat gecombineerd met een uitstekende bediening en een prijs waarvoor je in Nederland in een gemiddeld eetcafé je buik volstampt met slappe friet en een berg rucola, maakte het tot een groot succes. Voor ons bovendien fijn dat het mooi afgemeten porties waren, hoewel ik me wel kan voorstellen dat jongere mensen thuis nog even naar de boterhammen en de pot met pindakaas moeten grijpen.

Eerst natuurlijk onze eigen ochtendkoffie

Bij de tent gingen we door met waar we gisteren gebleven waren: luieren. Op een goed moment kregen we nieuwe Nederlandse achterburen waar we een praatje mee maakten. Nu komt er een ietwat verwarrend verhaal. Wij staan op plek 475, maar bij de receptie hadden ze ons verteld dat dat 476 was, omdat die nog vrij was. Nou ja, maar zo gelaten. Onze achterburen stonden op 482. Dat gingen zij keurig melden, om te horen dat die plek bezet was. Huh? Ze stonden er al…Nou ja, dan maar naar de overkant. Ja, ze konden naar 475! Eh….daar stonden wij…maar officieel hadden we natuurlijk 476. De buren begrepen er niets meer van en deden eens navraag bij een kleine kampeerbus die naast hen stond. O, zei de eigenaresse, ik sta op 482. ??? Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat onze nieuwe buren gewoon óók op 482 waren gaan staan. De plekken zijn hier zó groot, en ook niet aangegeven, dat zoiets heel makkelijk kon gebeuren. Nu hebben zij een sticker op de auto met plaats 475, waar wij dus staan, en wij een met 476 waar niemand staat. Hoewel, we hebben onze auto er maar neergezet. Iedereen blij!

’s Avonds hoopten we weer op een mooie zonsondergang bij de brug, maar helaas hing er precies op dat stuk een grote wolk. We zijn er toch maar naar toe gelopen en ook een flink stuk naar boven geklommen. Bert helemaal, over een soort bergpaadje, ik heb het laatste stukje gelaten voor wat het was. Van een Franse mevrouw had ik toch al begrepen dat je niet op het hoogste stuk van de brug kon komen. Intussen werd het donker en werd de brug steeds duidelijker en in vele kleuren verlicht. Het was een mooi schouwspel, en op een luie stoel bij het aanpalende restaurant dronken we een kopje koffie met goed uitzicht daarop. Terug bij het terrein haalden we nog een ijsje. Het meisje achter de ijsbalie was net bezig twee bolletjes koffie-ijs te scheppen, tenminste, dat probeerde ze. Ze moest echt al haar girlpower in de strijd gooien en even leek het alsof ze het opgaf. Zó hard, dat ijs! Maar na tien minuten was het dan toch gelukt, en was het ijs klaar om opgegeten te worden. De berg slagroom die eroverheen ging zal wel geholpen hebben het iets sneller zacht te maken. Ik wilde eigenlijk óók koffie-ijs, maar uit medelijden met het ijsmeisje heb ik maar aardbeien genomen. Zo heb ik waarschijnlijk voorkomen dat ze die avond met een ijskompres op haar hoofd moest bijkomen van haar werk.