Dag 14 – zaterdag 4 september: Llauro

Foto’s plaatsen lukt even niet, de wifiverbinding op de plek waar we nu zitten is tergend traag of werkt niet. Daardoor verschijnen de blogs ook onregelmatig.

Na de hoosbuien van gisteren scheen vandaag de zon weer uitbundig. Tijd om de schade op te nemen. Die bleek, behalve een compleet geruïneerd pad, voor ons erg mee te vallen. Alleen een beetje modder op de tent en op het grondzeil. Anderen waren minder fortuinlijk. Van de caravanbezitters was minstens de helft bezig met het schoonschrobben van het ‘vloerkleed’, een groot zeil dat voor de ingang gelegd wordt en als tapijt voor het kampeermeubilair dient. Onze buren aan de overkant vertelden dat hun tunneltent was ingestort terwijl ze lagen te slapen. Het was een opblaasexemplaar waarbij de tentstokken vervangen zijn door opblaasbare compartimenten. Nu schijnt het bij dit soort tenten vaker te gebeuren, je kunt ze namelijk niet strak opspannen omdat ze dan uit verband raken. Een kennis van ons die met zo’n tent in Noorwegen rondtrok moest hem na een beetje harde wind ook uit de bosjes vissen.  

Voor de markt in Thuir, een wekelijks feestje voor alle in- en omwonenden, was het een zegen dat de regen het voor gezien hield. Hier moesten de kooplieden immers hun geld verdienen! Wij hielpen daar een handje aan mee door een stuk biologische Tomme te kopen, 18 maanden gerijpt. Natuurlijk dronken we daarna een grote kop koffie onder de platanen. Nou ja, zo natuurlijk is dat niet. Men drinkt hier liever wijn of bier, vergezeld van een oestertje of wat. Maar voor ons is alcohol om 11 uur ’s morgens toch een brug te ver.

Terug bij de tent begonnen we vast wat spullen te ordenen en in te pakken. Het was onze laatste dag hier. Eind van de middag rekenden we af en schoven daarna aan bij de grote terrastafel. Dat stond weer garant voor een hoop gelach en gepraat, terwijl Gijs zich de benen uit het lijf liep en de glazen goed gevuld hield met de wijn van de wijnboer uit Terrats. We vroegen hem wat het geknal toch was dat we ’s avonds en ’s nachts steeds hoorden, het leek wel carbidschieten. Ja hoor, dat klopte. De boeren hadden een automatisch systeem waarmee ze schoten konden nabootsten, om daarmee de everzwijnen op afstand te houden voordat die de druivenoogst van een heel jaar konden verschalken. Ok, was dat ook weer duidelijk.

Bij de tent aten we de overheerlijke Tomme, aangevuld met paté en salade de carotte (geraspte wortel) van de plaatselijke charcuterie. De wekker werd gezet, we hadden een paar plannetjes voor de volgende dag en dat was aan tijd gebonden. Dat u het even weet.