Een dag eerder dan we aanvankelijk van plan waren, vanwege een weersomlag met naar verwachting veel regen, vertrokken we vanmorgen van onze prachtplek naar Remoulins, een plaatsje vlakbij de beroemde Pont du Gard. We waren daar al vaker geweest, op camping La Sousta. Totaal niet ons type camping, en toch wordt dit al de vierde keer dat we hier zijn. In 2017 wilden we naar een kleine boerencamping in de buurt van Goudeargues. Daar waren we ook ooit eerder geweest en dat was ons goed bevallen: een klein terreintje bij een boerderij, met een boer die elke avond de koelelementen voor ons invroor. Er was zelfs een zwembadje, en het sanitair was best ok. We zochten en zochten, niets. Wel zagen we een aantal bouwvakkers bezig op wat eens de plek geweest moest zijn. Even gevraagd en ja hoor, camping verdwenen. Nu waren we er goed op tijd, om 13.00 uur, dus meer dan genoeg tijd om iets anders te zoeken. Zou je denken. Om 16.00 hadden we nog niets gevonden (achteraf hadden we één mogelijkheid overgeslagen die precies aan onze verwachtingen voldeed maar dat wisten we toen nog niet). Min of meer wanhopig, na vele campings met de nodige toeters en bellen, kwamen we terecht op La Sousta. Toen we de oprit opreden dachten we dat het wel een ontzettend chique boel zou zijn, zo mooi zag het eruit. Eenmaal binnen viel dat erg mee – of tegen, net hoe je het bekijkt. We werden naar een plek gereden die een beetje afgelegen lag, daar hadden we om gevraagd. Tent opgezet, stoeltjes uit, klaar! Om negen uur, net toen we de laatste happen van ons eten naar binnen hadden gewerkt, schrokken we van een keihard geluid. Vlak achter onze tent. En toen nog meer geluid. En toen gezang. Het leek wel karaoke! Nou, het wás karaoke. Bleek dat ze in juli en augustus elke dag iets van livemuziek of bijna-livemuziek hebben. Niet te doen, tenzij je ernaar ging luisteren dan. Dat deden we niet en de volgende dag zochten we zelf een andere plek uit. Vele malen mooier, grenzend aan een groot open veld begroeid met riet. De rivier de Gardon liep erachter langs. Omdat we verder weg stonden hoorden we haast niets meer ’s avonds, en uiteindelijk zijn we er een kleine week gebleven. In 2018 en 2019 hebben we er ook nog een paar dagen doorgebracht. Want afgezien van het feit dat het echt wel een terrein met de nodige drukte is, kan het ons toch bekoren. Niet alleen omdat we steeds een mooie plek aan de rand hadden maar ook omdat er veel te doen was in de omgeving. Uzès, met een zeer uitgebreide zaterdagmarkt; Avignon, met o.a. het Palais des Papes en de beroemde Brug van Avignon, Nîmes met zijn vele Romeinse overblijfselen zoals een Colloseum geïnspireerd op dat van Rome, Les Ceramiques de Lussan, de vele wijnproducenten/wijnproeverijen en een absoluut hoogtepunt: de Pont du Gard. Die laatste kun je vanuit de camping lopend bereiken, wat als voordeel heeft dat je geen (dure) toegangskaartjes hoeft te kopen. En dan ook nog een eigen strandje aan de Gardon. Kortom, genoeg te beleven. In het hoogseizoen kan het er echter wel erg druk en lawaaierig zijn. Maar goed, het was naseizoen dus we verwachtten wel een aardige plek te kunnen krijgen.
Op weg ernaar toe reden we weer door de reuzenstenen, de
Causses. Natuurlijk gingen we binnendoor want hoewel dat wat meer tijd kostte
vinden we dat toch bijna altijd leuker. In Nant tankten we en wilden we nog een
kop koffie drinken. Nant is een klein plaatsje met stuk of wat grote
vijfsterren campings. Toeristisch dus. Nu was het er echter rustig en we vonden
een vrij tafeltje op een terras. Mijn oog viel op het menu: als hoofdgerecht
aligot! Die kans wilden we niet laten lopen, dus besloten we hier onze hoofdmaaltijd te
gebruiken. We wachtten, en wachtten, en wachtten…eindelijk kwam er iemand
aanlopen. Ik zal het verhaal wat inkorten, maar het kwam erop neer dat we een
half uur moesten wachten voor we iets te drinken kregen en de rest duurde zo
mogelijk nog langer. We werden
wisselend bediend door een dame en een
jongeman die ons zoveel mogelijk negeerden. Voor het afrekenen liep ik naar
binnen waar de dame achter de bar stond. Op de rekening die ze me presenteerde
stond ook nog een drankje van iemand anders. Ze geloofde pas dat dat niet van
ons was nadat ze de jongeman gevraagd had of dat klopte… Ik heb haar drie maal
gevraagd of ze wel hoorde wat ik zei, namelijk dat we uitermate ontevreden
waren over de gang van zaken. Tot drie maal toe antwoordde ze ‘nee, ik heb niet
geluisterd’….Toen de baas even aangesproken, die was met anderen uitvoerig in
gesprek geweest. Zijn reactie: o nee mevrouw, ik hoor u niet, excuses! Tot
ziens, misschien….Dus, mocht je ooit in Tant komen, ga dan NIET eten in Bar
Brasserie Les Claux!
Met behoorlijk de pest in reden we door tal van kleine
dorpjes naar Remoulins. We meldden ons bij de receptie en mochten zelf een plek
uitkiezen. Afgezien van de eindeloze hoeveelheid campers en caravan was er
zowaar hier en daar ook nog een tentje te bespeuren, en we vonden een mooie
plek met schaduw en zon. De negatieve ervaring spoelden we weg met een glaasje
wit, en zo sloten we toch weer tevreden de dag af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten