Dag 21 – zaterdag 11 september: Remoulins

Je hoeft niet aan het strand te liggen om dichtbij de zee te staan. Wij staan hier namelijk onder de zeedennen, en dat is voor ons bijna hetzelfde. Bovendien hebben we het strandje van de Gardon bijna naast de tent. Met het grootste voordeel dat we niet door het zand hoeven te ploegen of iets eten dat tussen je tanden knarst. Die zeedennen zijn hoog, met alleen aan de kruin wat groen. Maar de bast ervan is zo mooi! Dikke stukken schors, alsof ze in mozaïek tegen de stam gelegd zijn, die glanzen als de zon erop schijnt. We genieten er erg van.

Op zaterdagochtend is het markt in Uzès, een half uurtje rijden hiervandaan. Natuurlijk gingen we daarnaar toe, het is altijd erg gezellig. Onder de galerijen van het Kruidenplein zijn bovendien tal van leuke terrasjes, waarvan er één onze speciale belangstelling heeft: Les Terroirs. Een stukje buiten het centrum stond een grote P, met daaronder ‘gratis parkeren’. Die plek was al redelijk gevuld, uiteraard voor een groot deel met Nederlanders. De Zeeuws Meisje-mentaliteit is nog steeds goed voelbaar. Wij reden door, tot we aan de rand van het historisch centrum een goede, beschaduwde plek vonden. Weliswaar moesten we iets betalen, maar voor €3 konden we urenlang staan zonder in de gloeiende zon een paar kilometer terug te hoeven lopen naar een gratis parkeerplaats.

We liepen zo het oude centrum in. Uzès is een Middeleeuws stadje, wat ook zonder markt zeker een bezoek waard is. Op de markt schrokken we wel even van de drukte. Die was eigenlijk niet anders dan anders, maar door covid-ogen kijk je er toch met enige argwaan naar. Het viel wel op dat vrijwel iedereen een mondkapje ophad, en dat deden wij dus ook. Na een half uurtje werd het wat rustiger en konden we onze strooptocht tussen de kraampjes beginnen. Er was van alles. Naast levensmiddelen en kleding ook veel keramiek. We konden het niet laten en kochten toch weer iets, alsof we thuis nog niet genoeg hebben…maar we zijn nu eenmaal liefhebbers. Sommige mensen kochten iets heel anders; een levende hond. Die ze vervolgens zonder papiertje erom in hun boodschappentas stopten.

Na een tijdje rondgedwaald te hebben gingen we op zoek naar ons beoogde lunchcafé: Les Terroirs. Dat zit ergens onder een van de galerijen. Ja, ergens. Waar dan ook alweer? Op een goed moment zag ik het, maar tegen de tijd dat we ons door de menigte door naar de overkant gewurmd hadden waren we onbedoeld alweer van richting veranderd. Opnieuw zoeken dus. En toen snel gevonden. Ze hebben daar veel tafeltjes buiten en een paar binnen. Buiten was alles vol maar binnen konden we nog net een tafeltje bemachtigen. Dat stond gewoon in de deuropening (ze hebben twee ingangen) waardoor we toch eigenlijk weer buiten zaten. Klasse! De kaart staat vol met heerlijke kleine gerechtjes maar ook met salades en andere koude schotels, alles uit de streek en allemaal even vers. Bert nam de carpaccio met mozzarella, ik de tartaar van tonijn. Tja, wat zal ik zeggen? Het was goddelijk! Niets dan lof. En ook hier weer tegen een prijs waar McDonalds niet tegenop kan. Hoe is het toch mogelijk? In de supermarkt zijn de prijzen voor groente en fruit minstens net zo hoog als bij ons in Nederland, vaak nog hoger. Geheel voldaan maakten we nog een snelle ronde tussen de kraampjes die inmiddels al voor een deel afgebroken werden. Bij de Carrefour in Remoulins deden we een paar boodschappen en terug op de camping doken we niet de tent in maar ons boek.