Soms zit je er naast met je voorspellingen, zoals ik met het slot van mijn vorige post. Maar aan het begin van deze dag leken ze toch uit te komen.
Om een uur of acht werd ik wakker, en gezien de onheilspellend
zwarte lucht besloot ik gauw water op te zetten voor koffie. Koken, al is het
een keteltje water, is in de tent geen optie. Niet alleen wegens brandgevaar
maar vooral vanwege koolmonoxide. We konden nog buiten ontbijten toen het een
beetje begon te druppen. Viel eigenlijk ook nog mee, we trokken ons terug onder
de luifel en hielden het een half uurtje droog. Tot het opeens begon te stortregenen.
Met bakken tegelijk kwam het uit de lucht en nog net op tijd konden we alles
dichtgooien. Dat werd een uurtje lezen. Tenminste, dat dachten we. Het uurtje
werden er twee, en toen drie, en toen vier…het blééf maar onweren en regenen. Ik
kon een heel eind opschieten in mijn boek van 586 bladzijden. Uiteindelijk
zaten we vijf uur opgesloten, tot opeens de hemel openbrak en er zowaar een
spoortje blauw te zien was. Ik kan me in mijn lange kampeerloopbaan niet
herinneren dat ik ooit zó lang achter elkaar binnen heb moeten zitten. Meestal
is er wel een moment dat het even iets minder wordt, maar nee.
Ach, en toen was het weer droog en dan ben je het gauw vergeten.
Het terrein was wel veranderd in een zwemparadijs, met overal diepe plassen,
maar onze tent stond mooi op een wat hoger gelegen stukje bosgrond. Het plan
was geweest om naar Nîmes te gaan maar dat zagen we toch niet meer zitten. In
plaats daarvan reden we naar Remoulins om een terrasje te pakken, alsof er
niets aan de hand was. Parkeren deden we op de gratis parkeerplaats aan het
begin van het dorp. Ook wij zijn adepten van Zeeuws Meisje tenslotte.
’s Avonds liepen we het hele terrein over, hadden we nog niet
eerder gedaan. Het was veel groter dan ik dacht, met vooral op het achterste
stuk allemaal campers en chalets. Er kwamen nieuwe mensen binnen die zich
afvroegen hoe groot hier de schade was. Schade? Nou, niets. Toen pas hoorden we
dat er een paar kilometer verderop enorme overstromingen waren geweest, de
snelweg naar Nîmes stond zelfs helemaal onder water en er waren allemaal auto’s meegesleurd…Wat
bleek: precies in ons gebied had zich een zogenaamde supercel gevormd, een zware
onweersbui die om zijn eigen as blijft draaien. Wij zijn ontsnapt aan erger,
maar dat gold dus zeker niet voor iedereen.
Onze buren sprongen direct na de laatste regendruppels op de
fiets. Naar Castillon!
 |
| En waar zitten wij? Precies! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten