Vannacht was ik evenwichtskunstenaar. De hele nacht door moest ik oppassen niet naar beneden te rollen. Niet van de berg af, maar van mijn matje. We wisten wel dat de tent wat scheef stond, maar dachten dat het wel mee zou vallen qua slapen. Veel andere keuzes hadden we ook niet, het is hier nergens helemaal vlak. En je kunt onze tent niet met een druk op de knop waterpas zetten, zoals met nieuwerwetse campers en caravans wel mogelijk is. Niet helemaal uitgerust stond ik dus op. Maar ach, de overheerlijke en onovertroffen kampeerkoffie maakte al snel alles goed.
Bert haalde de bestelde broodjes op bij Muriël. Hij kwam
terug met één broodje teveel, een zoete brioche. Niet echt iets voor ons, maar
kennelijk was er iets misgegaan bij het noteren gisteravond. Na het ontbijt
wilde ik mijn telefoon van de lader in het kantoortje halen en daar zat een
verontwaardigde Muriël achter haar bureau. Je man heeft vanmorgen mijn broodje
meegenomen! Nu hebben wij niets lekkers bij de koffie! En het is nog niet
betaald ook! Oef. Duizendmaal excuus natuurlijk, en meteen afgerekend. Maar wat bleek: het was een opeenstapeling
van allerlei dingen. Mensen die de uitgeprinte informatie niet terugbrachten
waardoor die steeds opnieuw geprint moest worden (o.a. routebeschrijvingen van
wandelingen, wat heb je daar nu aan in Nederland??). Mensen die altijd meer
brood meenamen dan ze besteld hadden. Een echtgenoot die op tijd terug zou zijn
want er moesten nog papieren naar de boekhouder, maar hij was er niet. Voor de
zoveelste keer verstopping in een van de sanitairblokken. Ik constateerde,
vragend: dus je hebt je dag niet? Nee! En er brak een lach door op haar
gezicht.
Vrolijk gestemd reden we naar de Intermarché in Thuir, zo’n
dertien kilometer verderop. We hadden nog geen een keer echt inkopen gedaan en
het werd nu tijd een voorraadje aan te leggen. Onderweg begon het knipperlicht
rechts opeens met dubbele snelheid te knipperen. Lampje kapot. Ach, als dat
alles is. Wij, en niet alleen wij maar ook onze dochters met hun gezinnen, zijn
gewend geraakt aan autopech met ons dertien jaar oude wagentje. We delen de
auto en iedereen heeft wel een keer in de vakantie met pech gestaan. Altijd op te lossen maar
evengoed vervelend. Dan valt een kapot lampje wel mee. Wij dus in Fourques,
dichtbij Llauro, naar de garage. Helaas bleek het niet het lampje te zijn maar
iets met de massa-kabel. De volgende ochtend om acht uur aantreden graag, dan
zou het gerepareerd worden. Nou ja, verdere plannen hadden we toch niet. We
wilden lezen en luieren. Dat was dan ook het enige dat we die dag verder deden.
Voor het wegglijden van het matrasje vonden we een prima
oplossing: we legden een fleece-deken, een paar keer in de lengte gevouwen,
onder één kant van het matje. En omdat ik dit verhaal de dag erna opschreef kan
ik zeggen: prima geslapen!
O en voor Muriël hadden we een grote zak Madeleines
meegenomen. Voor bij de thee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten