Dag 8 - Zondag 29 augustus: Toulouse – Llauro (Camping Al Comu)

Tijdens het ontbijt vanmorgen waren we getuige van handhaving: een dame probeerde ondanks een verlopen coronatest tóch binnen te komen in café Crystal. Nu zijn ze daar niet gevoelig voor dramaqueens, dus de dame in kwestie droop na een voorstelling van enkele minuten toch maar af. Overigens is het beleid heel wisselend, soms wordt er heel streng en soms helemaal niet gehandhaafd. Wij voeren in elk geval ook ons eigen beleid door flink afstand te houden van anderen en mondkapjes te dragen ook waar het niet verplicht is.

Dit waren onze laatste uurtjes in Toulouse. De stad is normaal gesproken vol met toeristen, maar die zijn behalve door covid19 zonder twijfel ook door de vele elektrische stepjes die als een dolle overal langs en doorheen schieten. Je bent je leven dus ook wat dat aangaat hier niet zeker.

Doel van vandaag: camping Al Comu, in het kleine dorpje Llauro dicht bij de Spaanse grens. Zo’n half uurtje rijden van Gerona. Gijs (Nederlander) en Muriël (Française) beheren dit terrein al meer dan twintig jaar. Het is er zoals je kunt verwachten in deze contreien droog en heet. Maar de komende dagen blijft de weersvoorspelling tussen de 26 en 30 graden aangeven, en dat is te doen. Een paar dagen geleden had ik ze gevraagd of de ‘sauvage’, de wilde plek, nog vrij was en dat was hij. Fijn!

We reden er vlot naar toe, in iets van tweeëneenhalf uur inclusief een koffiestop, waarbij we dan wel geen koffie dronken maar iets anders om de vochtvoorraad aan te vullen, en een korte lunchpauze bij een beschaduwde picknickbank. Aangekomen werden we hartelijk verwelkomd en voorzien van een drankje schoven we aan aan de grote tafel waar nog enkele andere net aangekomen landgenoten zaten. Al gauw ontwikkelde zich een geanimeerd gesprek over van alles en nog wat, erg leuk vind ik dat altijd. Met mensen die je niet kent snel het koetjes en kalfjes-niveau achter je laten en het over gemeenschappelijke interesses hebben. Het was trouwens nog véél te warm om de tent op te zetten dus we bleven er een aardig tijdje hangen.

De wilde plek ligt aan de rand van het terrein maar helemaal vrij, met een waanzinnig uitzicht en heel in de verte de zee.  Bovendien is er meer dan genoeg schaduw en dat is hier een eerste levensbehoefte. Aan de tweede kan ook in ruime mate voldaan worden:  je kunt bij Muriël gekoelde witte wijn halen (ongekoelde rode is er ook) die rechtstreeks van de plaatselijke cave komt. Ook is er een vriezer die door Gijs goed gevuld wordt gehouden met flessen bevroren water die je vrijelijk mag pakken. Zo houden we zelf niet alleen de wijn maar zelfs de boter, een week geleden gekocht in Cajarc, ook koel in onze koeltas. En natuurlijk kun je voor de volgende ochtend brood bestellen, waarmee we wat ons betreft rond zijn wat betreft noodzakelijke voorzieningen.

De tent stond snel. In totaal hoefden we maar 12 pennen in te slaan om hem stabiel overeind te houden. Als het erg hard gaat waaien zetten we wel wat lijntjes bij maar vooralsnog lijkt dat niet nodig. Een heel verschil met de klassieke dubbeldaks die we vroeger hadden: alleen al voor het opzetten van de binnentent hadden we datzelfde aantal nodig. Laat staan wat er voor de buitentent nog bijkwam. En dan hadden we ook altijd drie tentjes op te zetten, de dochters hadden vanaf jonge leeftijd al hun eigen huisje. Tel uit je winst. Nee, dan is dit systeem wel heel veel makkelijker. De binnentent zit er vast in en zodra je de drie bogen omhoogtrekt, dat gaat in één beweging, staat de hele handel in een keer.

’s Avonds genoten we van het uitzicht dat naarmate de avond viel veranderde. Om een uur of negen zagen we in de verte de lichtjes verschijnen: Perpignan. Daar zitten we dus. Hoog op de berg.

Als je héél goed kijkt zie je op de achtergrond de zee