Dag 6 - vrijdag 27 augustus: Toulouse

Frankrijk is het land van de ratatouille. De gelijknamige film verklaart de naamgeving van dit gerecht op niet mis te verstane wijze. Wij waren dan ook bij verrast met chef-kok Remy hemzelf kennis te mogen maken! Dat kwam zo. Er scheen een Japanse botanische tuin op loopafstand van ons hotel te zijn. Daar wilden we graag naar toe. De tuin is in 1981 aangelegd, middenin een park, op initiatief van de toenmalige burgemeester Pierre Baudis. Die had ooit een dergelijke tuin in Ierland bezocht en was daar zeer enthousiast over geworden. Wij dus daarnaar toe. Je loopt er eerst een stukje door het gewone park en dan ga je door een poortje naar binnen. En ja hoor, daar zat hij! Remy de rat, in vol ornaat. Zo te zien had hij zich kort geleden nog flink te goed gedaan aan de restanten van zijn keuken zodat hij er wel weer even tegenkon. Wij zwaaiden hem vriendelijk goedendag en liepen toen maar door. Tenslotte hadden we voor de avond al een ander restaurant in gedachten.

De tuin was best aardig. Geen hoogstandje, en ook niet erg groot, maar beslist een plek waar je tot rust kunt komen. We vermaakten ons er een uurtje en gingen daarna door naar het centrum om er gewoon wat rond te zwerven. Bij de Pont Neuf zat nog steeds het 'enfant au bonnet d'âne' tussen de pijlers, ofwel het kind met de ezelsmuts. Met alle ezels van de wereld niet van zijn plaatst te krijgen.

                 

In de middag aten we op een terras een ijsje aan het Place Victor Hugo. Natuurlijk kwamen we er ook daar niet in zonder dat ze onze pass sanitaire gescreend hadden. Na ons kwam er een Engels stel. Zij hadden de gevraagde pas niet op hun mobiel staan maar wel een vuistdikke map vol papieren bij zich. Die werden allemaal tevoorschijn gehaald, maar het juiste document zat er niet bij. Het werd nogal een vertoning. Het eind van het liedje was dat ze er niet inkwamen, er wordt hier streng gehandhaafd. Van een ander Brits stel had ik ook al begrepen dat ze ontzettend veel moeite hadden gehad om een fiat te krijgen voor hun papieren, terwijl het ze ook al veel moeite had gekost ze in Engeland überhaupt te bemachtigen. Gelukkig hebben wij daar allemaal geen last van, ons systeem werkt perfect.

Dat laatste kun je niet altijd zeggen van het elektronisch betaalverkeer. Zowel onze bankpassen als onze creditcards worden af en toe geweigerd. De creditcard die het eerder bij de tol af liet weten deed het echter op weg naar Toulouse weer moeiteloos. Geen peil op te trekken, maar zonder cash kun je hier echt voor verrassingen komen te staan.

Na weer een bezoekje aan Le Petit Voisin togen we huiswaarts om even de benen rust te geven voor we naar het restaurant van die avond gingen. We hadden een tafel besproken bij l’Os a Moëlle, ongeveer dertig meter verderop. Daar hadden we al eens gegeten en dat was fantastisch, zij het ook weer niet geschikt voor vegetariërs. Deze keer sloeg ik het voorgerecht over maar daarentegen nam ik na het hoofdgerecht als dessert de café gourmande, wat betekende dat ik bij de koffie vier kleine toetjes kreeg! Helemaal goed. Bij het betalen ging het ook hier mis, de pas weigerde wederom. Cash bracht uitkomst, maar gek is het allemaal wel.

Teruglopend naar het hotel keken we nog even of we Remy ergens zagen, maar die was in geen velden of wegen te bekennen. Hopelijk was hij niet zelf in de ratatouille beland.